Theaterkrant over 'Een Maatje of een Praatje'
De Limburger over 'Het Graf van Navagne'
Vrij Nederland over 'Pitten'
Almere Dichtbij over 'Eigen Schuld'
Algemeen Dagblad over 'Emma's Dilemma'
Volkskrant over 'Geen I.D.'
Straatnieuws over 'Ik zit waar jij niet ziet'
Cultuurbewust over 'Doo-wop Doo-wop'
Den Haag Centraal over 'Familie VROM'
Aankondiging In De Oud Hagenaar 'Familie VROM'
AD Haagse Courant over: 'MacMadoff'
Persfoto's Theatergroep Drang: 'MacMadoff'
Het Haarlems Dagblad en de Haarlemmer over: 'Pep & Punch'
Expat TV over: 'Suitcases & Sacrifices'
Klik op onderstaande afbeelding om het filmpje te bekijken.
Wassenaars Dagblad over: 'Offers & Koffers'
Haghespel over: 'Die Nieuwe'
'Zona's Kiosk' in de Telegraaf
Den Haag Centraal over: 'Offers & Koffers'
KidK over: 'Drie vrouwen, sperziebonen en een boek'
Direct bij aanvang van de voorstelling 'Drie vrouwen, sperziebonen en een boek' weet Theatergroep Plankgas de aandacht van een ieder op te eisen en houdt ze ons nieuwsgierig en geboeid tot het einde toe.
Een sublieme toneelproductie vol humor, verrassingen en serieuze invallen naar het boek van Milan Kundera 'De ondraaglijke lichtheid van het bestaan' en op voorstreffelijke wijze gespeeld door de 3 actrices. Na afloop van het stuk was er gelegenheid na te praten over het stuk en vragen te stellen.
Een absolute aanrader voor Kunst in de Kamer.
8weekly over: 'Ik denk dat de verhalen die oma's vertellen best wel eens waar kunnen zijn'
Er was eens... een container waarin twee vrolijk uitgedoste vrouwen met strikken in hun haar een sprookje vertelden. Een gek sprookje, over een volkje dat de pot met goud naar het eind van de regenboog moet trekken. Maar die pot komt daar nooit aan, omdat beide trekkers in tegengestelde richting trekken. Maar wie zoekt er nog naar een pot met goud? Volwassen mensen in ieder geval niet.
Natasja Looman en Pieternel Bollmann willen het publiek helpen hun verloren verwondering terug te vinden. Geloof je écht niet meer dat een knuffelbeest niet in de wasmachine mag, omdat hij anders verdrinkt? En een opa die van motor rijden hield, waarom kan die dat in de hemel niet blijven doen?
Deze voorstelling is gebaseerd op een piepklein idee, maar wordt ook gespeeld in een piepkleine ruimte. Het enthousiasme van de jonge actrices is zo hartverwarmend, dat ik hoop dat zij hun pot met goud zullen vinden, misschien wel in theaterland. (Lotje Dercksen)
Amsterdams Uitburo over: STERF!
Voor wie is doodgaan eigenlijk erger: voor de dode of voor de achterblijver? En trouwens: sterven, hoe doe je dat eigenlijk?
Het lijkt zware kost, maar Judith Faas en Pieternel Bollmann weten een buitengewoon geestig tintje aan de dood te geven. STERF! is een humoristische voorstelling over verlies en afscheid nemen.
Op Moose over: STERF!
Wat een leuke voorstelling! Ik had nog nooit van het gezelschap gehoord maar ze zijn zeker de moeite waard om een keer te gaan bekijken. Een voorstelling van twee vrouwen over een tweeling die wacht totdat een van hun doodgaat. Grappig èn ontroerend. Bovendien zingen ze in de voorstelling liedjes van Blof, altijd goed.
Hoofddorpse Courant over: STERF!
'Een humoristische voorstelling over verlies en afscheid nemen', kan dat wel? Om antwoord te krijgen op die vraag woon ik een repetitie bij van Theatergroep 23/13, die druk bezig zijn met de voorbereidingen voor hun voorstelling STERF!
Vorig jaar maakte ze al met succes de voorstelling 'Lievelings' waarin ze het thema 'de enige Ware liefde' om wisten te zetten in een zeer komische en muzikale voorstelling, dit jaar wilde de makers (Pieternel Bollmann en Judith Faas) het wat zwaarder beladen onderwerp 'aangekondigd verlies' op een even luchtige en komische wijze belichten.
Een moeilijke taak maar na wat ik heb gezien denk ik dat ze dat wel degelijk is gelukt. STERF! gaat over een tweeling waarvan er één op zeer korte termijn zal sterven. De zussen weten alleen nog niet wie, ze worden vanmiddag tussen twee en vijf gebeld met de definitieve uitslag van het ziekenhuis. Een boeiend gegeven dat je tijdens de gehele voorstelling op het puntje van je stoel houdt. De spelers nemen je mee op een bijna cabareteske reis langs alle gevoelens die ontstaan als die onontkoombare sterfdatum ineens ook daadwerkelijk in je agenda wordt gekrabbeld.
De liedjes van Blof zijn op een prachtige manier in de voorstelling verwerkt en het zeer verrassende einde geeft je heel wat om over na te denken op weg naar huis, een voorstelling om te smullen.